Het postmodernisme in Nederland

Na tien jaar als architect aan gebouwen te hebben gewerkt kwam Sjoerd Soeters tot de conclusie dat slechte stedebouwkundige uitgangspunten niet kunnen worden gerepareerd door zelfs heel goede architectuur. Hij besloot daarom zich met stedebouw te gaan bezighouden en voortaan naar architectuur te kijken met de ogen van de stedebouw en andersom naar stedebouw met de kennis van gebouwen.
In het begin van de jaren 90 verwierf hij via een competitie de opdracht voor een stedebouwkundig plan met een dichtheid van 100 woningen per ha op het Java-eiland in Amsterdam. Bij het bedenken van dit planvoorstel speelde het nadenken over ‘het stedelijke landschap’, ‘cityscape’, een belangrijke rol. Het verhaal over het Java-eiland vormt een stevig voorgerecht van de lezing.
Een opgave in 1995 van een heel andere aard was een niet gerealiseerd industrieterrein in Engelen bij Den Bosch, waar op circa 220 ha maximaal 1000 woningen moesten worden gebouwd: een dichtheid van 4 à 5 woningen per ha. Hoe doe je dat? Ook in dat geval kon geen plan bedacht worden zonder na te denken over het landschap.
Terwijl in de stedelijke gebieden stringente stedelijke rooilijnen en erfgrenzen bepalend zijn voor de vorm van de gebouwen en het in- en aanpassen van nieuwe gebouwen aan de context daar bijna een voorwaarde voor duurzame kwaliteit is, bieden de opgaven voor vrijstaande huizen in een grote tuin totaal andere speelmogelijkheden aan de architect. Naast de grootschalige en kwantitatieve opgaven waar een veelal abstract gesprek wordt gevoerd met instanties, ontwikkelaars en beleggers, is het een groot plezier om met de directe opdrachtgevers/bewoners te praten, te denken en te tekenen aan hun ideale huis. Als dessert worden een paar van die ‘vrije’ huizen opgediend.